خداوندا به ما قلبی ده که آکنده از حس انساندوستی باشد. چرا که با این حس دیگر نمیتوان شقی بود. دیگر دستمان را به شکار حیواناتی که برای زیست انسان حیاتی هستند آلوده نمیکنیم.
تا کی؟
چه کسی پاسخگوست؟
این اتومبیل ۴۰ میلیونی آیا نشانگر سوداگران شکار نیست؟
این سرهای بدون تن قوچها و بدنهای پاره پاره با گلوله های سودجویان چه خواهند گفت برای آیندگانمان؟
با این وصف سرنوشت ایران عزیزمان چه خواهد شد؟
این پست را از وبلاگ آقای درویش ببینید.